Gewezen militairen kunnen op verschillende manieren in aanmerking komen voor schadevergoeding in geval van opgelopen letsel, hetzij lichamelijk hetzij psychisch.

Uitgebreide informatie valt te lezen in mijn ebook “Militair en letselschade, wat nu?”

Een mogelijkheid is een MIP (Militair Invaliditeits Pensioen) maar een andere manier is via een zogenaamde civiele claim. Het Ministerie van Defensie moet dan door uw gespecialiseerde letselschadeadvocaat aansprakelijk gesteld worden voor het bij u opgelopen letsel, hetzij lichamelijk, hetzij psychisch, en de gevolgen voor het slachtoffer van dit opgelopen letsel.

Om aansprakelijkheid aannemelijk te kunnen maken en om de aansprakelijkheid door het Ministerie van Defensie erkend te krijgen is het noodzakelijk dat aannemelijk gemaakt kan worden dat het Ministerie van Defensie tekort is geschoten in de naleving van haar zorgplicht.

Onlangs werd namens het Ministerie van Defensie met de hulp van enkele medisch adviseurs het volgende naar voren gebracht.

Psychologische en/of psychiatrische interventie die bij teruggekeerde militairen achterwege is gelaten betekent niet dat het Ministerie van Defensie tekort is geschoten in haar zorgplicht omdat onafhankelijk van psychologische c.q. psychiatrische interventie een PTSS (post traumatische stress stoornis) toch kan ontstaan, kan verergeren en zich eventueel verder kan ontwikkelen. Verwezen werd naar een artikel van Mevr. M. Olff, hoogleraar psychologie verbonden aan het AMC gepubliceerd op 26-6-2013 in het NTVG (Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde).

Normaal gesproken werd er door het Ministerie van Defensie een protocol opgesteld dat er op toeziet dat militairen die terugkeren van een uitzending een debriefing krijgen. Verder dat militairen daarna zo nodig verder worden opgevangen, begeleid en worden behandeld. Dit betekent dat het protocol door het Ministerie van Defensie sowieso opgevolgd dient te worden omdat dit beschouwd wordt als te behoren bij een goede zorgplicht.

Van protocollen mag worden afgeweken als dit gemotiveerd gebeurt. In dit geval wordt aangegeven dat psychologische, c.q. psychiatrische interventie PTSS niet kan voorkomen en ook een eventuele verergering van een inmiddels zich ontwikkelende PTSS niet kan voorkomen. Het enige dat blijkt uit het namens het Ministerie van Defensie geciteerde artikel uit het NTVG is dat een debriefing alleen niet voldoende is en dat een debriefing geplaatst dient te worden in een therapeutisch kader, dat wil zeggen dat men als men besluit tot een debriefing, ook een vervolg paraat moet hebben voor wat betreft de in te zetten behandeling van een militair die bij een debriefing al duidelijke klachten naar voren brengt passend bij een zich ontwikkelende PTSS.

Doet men dit niet, dus heeft men niet een vervolgbehandeling paraat en blijft het bij uitsluitend een debriefing bij een militair die al duidelijke klachten heeft passend bij een zich ontwikkelende PTSS dan is een dergelijke op zichzelf staande debriefing zelfs schadelijk voor de betreffende militair. Een debriefing kan dus niet gelijk gesteld worden met een psychologische c.q. psychiatrische interventie. Een debriefing is alleen een gesprek bij terugkomst van de militair om te inventariseren hoe het met de betreffende militair is gesteld.

Zijn er totaal geen klachten dan hoeft er uiteraard geen behandeling ingesteld te worden. Zijn er wel duidelijke klachten die passen bij een zich ontwikkelende PTSS dan is op korte termijn behandeling zeker gewenst, doet men dat niet dan bestaat de kans dat de PTSS chronisch wordt en dat er meerdere psychische problemen zullen ontstaan, o.a. een depressieve stoornis, verslavingsproblematiek, en relationele problematiek met de reële mogelijkheid dat er contacten met Politie en Justitie het gevolg zullen zijn voor de desbetreffende militair die dan in feite aan zijn lot wordt overgelaten.

Alleen als er bij terugkomst geen klachten zijn die passen bij een zich ontwikkelende PTSS kan een debriefing een latere PTSS niet voorkomen. Na debriefing moet een militair dan wel te horen krijgen dat hij bij mogelijke problemen in de toekomst altijd geholpen kan worden. Zijn er wel klachten bij een debriefing dan is het nalaten van een vervolgbehandeling op korte termijn schadelijk. De PTSS kan verergeren en kan zelfs chronisch worden.

Ook kunnen er meerdere psychische problemen ontstaan die het totale beeld kunnen compliceren waardoor behandeling complexer wordt. De stelling dat het nalaten van psychologische c.q. psychiatrische interventie niet uitmaakt voor het al dan niet verergeren van de PTSS is dus absoluut onjuist. Er moet juist zo vroeg mogelijk worden ingegrepen om erger te voorkomen. Het argument van het Ministerie van Defensie wordt dus op goede gronden en degelijk onderbouwd ontzenuwd.

Het is verder de vraag of militairen wel op de juiste gronden op een herhaalde uitzending worden gestuurd. Een tijd geleden zag ik in een documentaire dat dit vaak te wensen overliet in Amerika. De noodzaak van een goede nazorg blijkt dus op een nogal pijnlijke manier.