In letselschadezaken is het vaak noodzakelijk dat er in geval van een medische eindtoestand een onafhankelijke expertise noodzakelijk is om te kunnen beoordelen welke klachten en welke beperkingen op een bepaald vakgebied (bijvoorbeeld orthopedisch chirurgisch, neurologisch of psychiatrisch) al dan niet gerelateerd kunnen worden aan het ongeval.

Medische eindtoestand

Van een medische eindtoestand is meestal sprake als er op korte termijn geen wezenlijke veranderingen meer worden verwacht in de ongevalgerelateerde gezondheidstoestand van het slachtoffer. Er is dan sprake van een stabiele medische situatie. Dit betekent meestal dat men is uitbehandeld.

Op de langere termijn zijn regelmatig nog wel wijzigingen mogelijk in de ongevalgerelateerde gezondheidstoestand van het slachtoffer.

Als er nadat men is uitbehandeld helemaal geen wijzigingen meer kunnen optreden in de toekomst dan spreekt men van een definitieve medische eindtoestand. Een voorbeeld hiervan betreft bijvoorbeeld een ongeval waarbij iemand een vinger is kwijt geraakt.

Zijn er in de toekomst, maar dus niet op korte termijn, nog wijzigingen mogelijk in de ongevalgerelateerde gezondheidstoestand dan spreekt men van een relatieve medische eindtoestand. Een voorbeeld hiervan betreft bijvoorbeeld een breuk die tot in een gewricht was doorgelopen waardoor op de langere termijn de kans op slijtage van dit gewricht duidelijk is toegenomen waardoor meer klachten en beperkingen het geval kunnen blijken te zijn vergeleken met de toestand bij een relatieve medische eindtoestand.

Het inschakelen van een onafhankelijke medisch specialist (bijvoorbeeld een orthopedisch chirurg, neuroloog of psychiater) gaat meestal in goed onderling overleg tussen de medisch adviseur die optreedt namens het slachtoffer en de medisch adviseur die optreedt namens de aansprakelijk gestelde verzekeraar. Dit betekent dat de beide medisch adviseurs de te kiezen deskundige moeten overeenkomen maar ook de vraagstelling gericht aan de te kiezen deskundige.

IWMD Vraagstelling

Voor wat betreft de vraagstelling bestaat tegenwoordig niet veel verschil van mening meer tussen de beide medisch adviseurs. Meestal wordt tegenwoordig de zogenaamde IWMD vraagstelling gebruikt. Beantwoording van deze vraagstelling beoogt een zo goed mogelijk beeld te verschaffen van de toestand waarin het slachtoffer verkeerde voor en na het ongeval. Het verschil in het nadeel van het slachtoffer is van belang voor het bepalen van de schadevergoeding.

Keuze deskundige

Het kiezen van een deskundige levert voor wat betreft de neurologische en psychiatrische discipline nog wel regelmatig discussies op tussen de beide medisch adviseurs.

Als de beide partijen (de beide medisch adviseurs maar ook de beide schaderegelaars) er niet uitkomen kan het een en ander worden voorgelegd aan de rechter, die dan een deskundige kan aanwijzen. Meestal is dit echter niet noodzakelijk.

Het wordt de laatste tijd steeds moeilijker om een neuroloog te vinden die voor beide medisch adviseurs geschikt wordt bevonden in geval van een post whiplash syndroom c.q. een WAD (Whiplash Associated Disorder).

Dit heeft met verschillende factoren te maken. Er zijn een aantal neurologen die de richtlijnen van de NVN (Nederlandse Vereniging voor Neurologie) volgen en deze richtlijnen schrijven voor dat in geval van een post whiplash syndroom geen ongevalgerelateerde invaliditeit mag worden toegekend en dat geen ongevalgerelateerde beperkingen mogen worden geduid. Dit is gezien de verschillende jurisprudentie die over dit onderwerp beschikbaar is onjuist. De rechters hebben namelijk aangegeven dat de richtlijnen van de NVN niet relevant zijn en dat er in geval van een post whiplash syndroom wel degelijk in vele gevallen ongevalgerelateerde beperkingen kunnen worden geduid.

Er zijn inmiddels ook een aantal neurologen die in geval van een post whiplash syndroom aangeven dat dit geen neurologische diagnose is. Vreemd is dat dezelfde neurologen dat eerder wel vonden. Dit betekent dat een neuroloog die meent dat een post whiplash syndroom niet tot het neurologische vakgebied hoort niet in staat is om de voorgelegde IWMD vraagstelling te beantwoorden. Er zijn medisch adviseurs die dan aangeven dat de neuroloog geen diagnose heeft kunnen stellen en dat daardoor de zaak zou kunnen worden afgewikkeld maar daarbij gaat men voorbij aan het feit dat er bij het slachtoffer nog steeds klachten en beperkingen bestaan.

Op voorhand is duidelijk dat een dergelijke neuroloog in feite dus niet ingeschakeld had moeten worden omdat al duidelijk is dat er geen antwoord gegeven kan worden op de IWMD vraagstelling. Een andere factor betreft de opstelling van vele medisch adviseurs verbonden aan verzekeraars met betrekking tot een post whiplash syndroom. Men volgt namelijk de richtlijnen van de NVN en men stelt dat er geen letsel kan worden geobjectiveerd en dat er dus geen invaliditeit kan worden vastgesteld en dat er geen beperkingen kunnen worden geduid en dat daarom een neurologische expertise niet noodzakelijk is. Ik gaf al aan dat het volgen van de NVN richtlijnen in geval van een post whiplash syndroom, c.q. WAD, niet juist is.

Er zijn nog enkele neurologen die in geval van een post whiplash syndroom wel een bepaalde, meestal geringe, mate van ongevalgerelateerde invaliditeit kunnen vaststellen en wel ongevalgerelateerde beperkingen kunnen duiden. Deze neurologen willen diverse medisch adviseurs verbonden aan verzekeraars liever niet inschakelen terwijl deze neurologen nou juist wel in staat zijn om de IWMD vraagstelling adequaat te beantwoorden.

Uitspraak CTG (Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg)

In dit kader is van belang dat er vrij recent een belangrijke uitspraak werd gedaan door het CTG (Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg). Op 30 januari 2014 heeft dit College de criteria waaraan een deskundigenrapport (dus een expertise) dient te voldoen aangescherpt.

Het rapport moet onder andere blijk geven van een geschikte methode van onderzoek om de voorgelegde vraagstelling te kunnen beantwoorden. Schakelt men dus in geval van een post whiplash syndroom een neuroloog in waarvan men op voorhand weet dat deze op neurologisch gebied geen diagnose zal kunnen of willen stellen dan weet de medisch adviseur in kwestie dus op voorhand ook dat er geen geschikte methode van onderzoek zal blijken en dat de voorgelegde vraagstelling niet zal worden beantwoord.

De beide medisch adviseurs zouden dus in geval van een post whiplash syndroom een neuroloog moeten inschakelen waarvan men weet dat deze wel in staat is een post whiplash syndroom te beoordelen en dus ook in staat is om de voorgelegde vraagstelling te beantwoorden.

Als de beide medisch adviseurs een dergelijke neuroloog niet kunnen overeenkomen, en dat is de laatste tijd steeds vaker mijn ervaring, dan moet, in lijn met de uitspraak van het College, een expert van een ander vakgebied worden ingeschakeld die het een en ander wel door middel van een geschikte methode van onderzoek kan beoordelen en die de voorgelegde vraagstelling wel kan beantwoorden. Te denken valt dan aan bijvoorbeeld een psychiater en/of een verzekeringsarts.

Ik heb deze problematiek waarbij sprake is van het inschakelen van een expert bij een post whiplash syndroom inmiddels een aantal keren onder de aandacht gebracht van een aantal medisch adviseurs verbonden aan verzekeraars, maar er is nog geen duidelijke visie uitgekristalliseerd bij deze collegae.

Deze problematiek zou, ik gaf dat eerder reeds aan, uit de wereld geholpen worden door de polisvoorwaarden dusdanig bij te stellen dat verzekerden standaard een eigen medisch adviseur moeten kunnen inschakelen op kosten van de verzekeraar. Op zijn minst zouden de kosten die een cliënt maakt om deskundigen in te schakelen worden vergoed in geval van het gelijk hebben gekregen na protest. Het nadeel van dit laatste is dat niet iedereen dan een eigen medisch adviseur inschakelt waardoor niet duidelijk wordt in vele gevallen of de eenzijdig door de verzekeraar genomen beslissing wel de juiste was.